Do pobrania jest już broszura informacyjna, która w skrócie prezentuje zagadnienia poruszone w Informatorze:
Fundacja Imago i Fundacja Instytut Rozwoju Regionalnego mają zaszczyt zaprosić Państwa do wzięcia udziału w konferencji: „Jestem mamą. Nie rehabilitantką. Jestem tatą. Nie terapeutą. Rodzice dzieci z niepełnosprawnościami a rynek pracy” poświęconej zagadnieniom związanymi z godzeniem życia zawodowego z wychowywaniem niepełnosprawnego dziecka. Zapraszamy Państwa między innymi do dyskusji na temat projektu zmian zasad przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego.
Dzisiaj odbyła się w Warszawie konferencja prasowa rozpoczynająca kampanię. W spotkaniu uczestniczyli: dr Paweł Kubicki, Dorota Próchniewicz i Marek Wysocki.
Fundacja Instytut Rozwoju Regionalnego wraz z Fundacją Imago rozpoczynają kampanię społeczną “Jestem mamą. Nie rehabilitantką. Jestem tatą. Nie terapeutą.” w ramach projektu “Równe szanse rodziców dzieci niepełnosprawnych w powrocie na rynek pracy”. Jej głównym celem jest pomoc w uzyskaniu wsparcia dla niepełnosprawnych dzieci, tak aby ich bezrobotni rodzice mieli szansę na podjęcie aktywności zawodowej. W Polsce żyje ponad 560 tys. rodzin z niepełnosprawnymi dziećmi, z czego ponad 350 tys. to rodziny pełne, a ponad 210 tys. niepełne. Spośród rodzin pełnych tylko w 42% aktywnych zawodowo jest oboje rodziców. W co trzeciej rodzinie pełnej jeden rodzic rezygnuje z pracy, by zająć się dzieckiem. Z reguły jest to mama (75%), rzadziej tata (25%). W co czwartej rodzinie pełnej oboje rodziców nie pracuje. Z kolei w rodzinach niepełnych biernych zawodowo jest 74% rodziców (z tego 89% to samotne matki, a 11% to samotni ojcowie). Nasza kampania jest skierowana do rodzin z niepełnosprawnymi dziećmi, w których co najmniej jeden rodzic nie pracuje. To w sumie 350 tys. rodzin, w których biernych zawodowo jest 310 tys. kobiet i 130 tys. mężczyzn .
Najczęściej po urodzeniu dziecka z niepełnosprawnością jego rodzice nie są w stanie zapewnić dla niego specjalistycznej opieki. W związku z tym jeden z rodziców nie wraca do pracy, tylko swoją uwagę i czas poświęca dziecku. Jednocześnie rodzice nie są w stanie wyegzekwować należnej rehabilitacji i muszą finansować ją z własnych środków, o ile ich na to stać, a do tego są osobiście zaangażowani w jej prowadzenie. Brak pracy, wyższe wydatki oraz niewystarczająca oferta wsparcia powoduje frustrację i napięcia w rodzinie, co często kończy się jej rozpadem. Dzieckiem z niepełnosprawnością opiekuje się bierny zawodowo rodzic, który pozbawiony jest wystarczających środków do życia. Z czasem dochodzi do syndromu wypalenia.
Po osiągnięciu wieku szkolnego dziecko trafia do szkoły. Rodzice często funkcjonują wtedy jako nauczyciele wspomagający lub specjaliści. W domu czytają dzieciom, powtarzają materiał itp. Z czasem sensem ich życia staje się opieka nad dzieckiem, przez co wszelkie jego próby usamodzielnienia się lub podjęcia pracy spotykają się ze znacznym oporem ze strony rodziców. Po zakończeniu edukacji dziecka rodzic już nie wraca na rynek pracy, a podopieczny pozostaje bierny zawodowo. Otrzymując rentę socjalną, wpada w pułapkę świadczeniową, co dodatkowo oddala go od rynku pracy.
JEST TEŻ MOŻLIWY INNY SCENARIUSZ!